घर

घर...आपलं स्वतःचं!
काडी काडी जमवून बांधलेलं घरटं..

मायेचा उबारा
बाहेरच्या जगाशी जोडताना
आपलं चिमुकलं विश्व जपणारा दुवा

प्रत्येक कोपर्याची स्वतंत्र आठवण
प्रत्येक भिंतीचं स्वतःचं रिंगण

हा गणपती..हा शोपीस..हि जागा घड्याळाची..इथे एखादी छानशी फ्रेम लावू..
आपणच विणायचा हा आठवणींचा गोफ

आणि घर काही फक्त आपलं नसतं
देवघरातल्या देवाचं घरपण आपणच सजवायचा असतं!

अन्नपूर्णा प्रसन्न होते ती इथेच!
आणि द्रौपदीची थाळी असते तीही इथेच

प्रत्येक खोलीची काहीतरी खासियत..
पश्चिमेचा वारा..कधी पावसाच्या धारा..
हिवाळ्याची उब कधी उन्हाच्याही झळा..

पुस्तकांची सोबत आणि गाण्याची संगत
झुल्यावर झुलताना कॉफी घ्यायची गम्मत..

घर म्हणजे नक्की काय असतं!

मस्त पाऊस असताना तळणीत पडलेल्या अळूवड्या..
एखाद्या रविवारी दुपारी कुकर उघडल्यावर घमघमणारा पुलाव..

आईचा एखादा फोन आणि निवांत गप्पा..
मैत्रिणींशी बोलायचा राखून ठेवलेला मनातला एखादा कप्पा..

कातरवेळी आपल्या माणसाची वाट बघणं, थोडीशी काळजी करणं
आणि आपली काळजी करणारं कोणीतरी घरी आहे म्हणून ओढीने घराकडे येणं..

नव्या दिवसाची स्वप्नं आणि ती पुरी करायची आस..
घराचं घरपण जपायचा ध्यास

भरारी घेताना पाय घट्ट रोवायचं हक्काचं अंगण..
वादळापासून स्वतःला जपायचं सुरक्षित कुंपण

*****************************
ताईच्या घराच्या वास्तुशांतीनिमित्त मी केलेली कविता.